W dzisiejszych czasach jesteśmy zbyt zabiegani i mało o tym myślimy. Otacza nas kult rzeczy, głód posiadania, konsumpcjonizm, chęć bogacenia się czy chęć przeżywania przyjemności – nie zwracamy więc uwagi na to, co jest naprawdę istotne. A trzeba pamiętać, że dla człowieka wierzącego najistotniejsze sprawy to są sprawy duszy. W każdej chwili możemy bowiem z tego świata odejść. Nasze życie podobne jest do bańki mydlanej, wystarczy posłuchać wiadomości – człowiek umiera nagle w wypadku samochodowym, we śnie czy na ulicy.

Zdjęcie: Kościół na Ślęzy 29.01.2023 r.

Od 1997 roku Kościół 2 lutego obchodzi ustanowiony przez Papieża Jana Pawła II Dzień Życia Konsekrowanego. Jest on poświęcony modlitwie za te osoby, które ofiarują Panu Bogu i bliźniemu całe swoje życie – tym, którzy służą w zakonach i zgromadzeniach zakonnych. 2 lutego siostry i bracia zakonni zgromadzeni w świątyni katedralnej, wpatrzeni w Najświętszą Matkę Bożą odnawiają swoje śluby – oddanie się Bogu na Jego wyłączną własność. Dzień ten jest dniem dziękczynienia zakonnic i zakonników za wielki dar powołania do życia konsekrowanego.

Bez oparcia o Dekalog, Ewangelię i prawo naturalne nie da się stworzyć społeczeństwa uczciwego i myślącego kategoriami dobra wspólnego, żyjącego według reguły obowiązku wobec innych ludzi, a nie tylko według reguły zaspokajania własnych, egoistycznych potrzeb. Nie da się zahamować przestępczości, jeśli od dziecka nie będziemy uczyć człowieka bojaźni Bożej i szacunku dla dziecięciu przykazań. Jedynie bowiem szacunek dla Bożych przykazań stanowi naprawdę skuteczną podstawę szacunku dla prawa ustanowionego przez ludzi.

W ostatnim felietonie napisałem, że Kościół niczego nam nie narzuca, a jedynie proponuje. Otóż Pan Bóg nikogo do niczego nie zmusza – wybór należy do każdego z nas. Bo czym jest zbawienie? Jest to stworzenie mostu pomiędzy człowiekiem a Bogiem. Tego mostu nie było przed przyjściem Chrystusa – to On zbudował most, na który możemy wejść. Bóg nas kocha i zaprasza, byśmy na niego weszli. Możemy z tego zaproszenia skorzystać lub je odrzucić – nie ma tu żadnego przymusu. Jak napisano w Starym Testamencie: „On na początku stworzył człowieka i zostawił go własnej mocy rozstrzygania. Zachować przykazania i dochować wierności – to Jego upodobania. Położył przed tobą ogień i wodę – co zechcesz? Po co wyciągniesz rękę? Przed ludźmi życie i śmierć – co ci się podoba, to będzie ci dane” [Syr 15,14-17].

Kościół niczego nam nie narzuca, a jedynie proponuje. Boże przykazania nie są kajdanami w jakikolwiek sposób krępującymi człowieka, jednak wyryte zostały przez Stwórcę nie tylko na kamiennych tablicach, lecz także w sercu każdego człowieka. Pozostają tam dopóki nie ulegnie on deprawacji moralnej, dopóki nie ulegnie szatańskiemu kłamstwu ogłaszającemu śmierć Boga. Dopóki poprzez grzechy nie zabije swojej duszy sumienia, która mówi mu wyraźnie co jest moralnie dobre, a co złe. Boże przykazania są ostoją człowieka i ratunkiem dla ludzkiej cywilizacji. Można je porównać do przepisów ruchu drogowego, bez przestrzegania których poruszanie się po drodze kończy się tragicznie nie tylko dla kierującego, ale również dla innych uczestników.