30 października, w niedzielę będziemy obchodzić Uroczystość Poświęcenia Kościoła parafialnego w Sulistrowicach oraz jubileusz związany z 670-tą rocznicą powstania pierwotnego kościoła w Sulistrowicach (1352-2022). Z tej okazji serdecznie zapraszamy na koncert muzyczny zespołu NOE, kiermasz ciast i poczęstunek do Sulistrowic (po Mszy Św. o godz. 10.30) oraz do Sulistrowiczek (po Mszy Św. o godz. 12.00).

W naszej świątyni Najświętszego Serca Pana Jezusa w Sulistrowicach, jak w setkach tysięcy innych na całym świecie obecny jest sam Bóg. Stale tu przebywa. W każdej parafii w ciągu roku szczególnie ważne są 2 dni: dzień odpustu parafialnego oraz rocznica poświecenia kościoła. Dzień rocznicy poświęcenia kościoła można porównać do chrztu. Poprzez chrzest człowiek staje się dzieckiem Bożym, a przez poświęcenie świątyni kościół staje się budynkiem przeznaczonym do służby Bożej. Odtąd nie może on służyć świeckim celom. Początki budownictwa kościelnego sięgają IV wieku. Wcześniej istniały jedynie kościoły domowe albo kaplice w katakumbach gdzie potajemnie zbierali się pierwsi chrześcijanie. Warto sobie uświadomić, że od pradawnych czasów budowano obiekty sakralne. Człowiek z natury jest religijny i od zawsze wierzył w Boga prawdziwego, lub w bóstwa. Najbardziej znane w naszym kręgu kulturowym są świątynię pogańskie i grecko-rzymskie. U żydów było trochę inaczej – podczas wędrówki izraelitów z niewoli egipskiej do Ziemi Obiecanej przechowywali oni Arkę Przymierza w przybytku Mojżeszowym. Był to wykonany ze szczególną precyzją namiot. Dopiero po wybudowaniu świątyni przez króla Salomona rzeczy znajdujące się w przybytku przeniesiono do miejsca świętego i najświętszego. Pierwsza świątynia została wzniesiona w ciągu 7 lat na wzgórzu Moria, czyli na świętej skale. To tu Abraham miał złożyć w ofierze swego syna Izaaka. Pierwsza świątynia została zniszczona przez wojska króla babilońskiego Nabuchodonozora II w VI w. p.n.e. – wtedy zginęła słynna Arka Przymierza, czyli złota skrzynia w której znajdowała się laska Aarona i dzban z manną, a przede wszystkim X przykazań, czyli kamienne tablice podarowane Mojżeszowi przez Boga na górze Synaj. Druga świątynia była skromniejsza, kilka razy ją przebudowywano za panowania króla Heroda Wielkiego, a w jej miejsce zbudowano trzecią – zwaną świątynią Heroda. Działo się to w 20 r. p.n.e. i to właśnie tę świątynię odwiedzał Jezus Chrystus. Ocalała po niej resztka muru obronnego, tzw. mur zachodni znany dziś jako Ściana Płaczu.

Dziś wiemy, że wieś Sulistrowice istniała już wg badań historyka prof. Rościsława Żerelika z UWr. w XIV wieku. I co więcej – posiadała własny kościół parafialny. W 1352 roku w akcie komesa Macieja z Trenczyna odnotowano imię plebana Michała z Sulistrwicz. Sulistrowice zatem były samodzielną parafią, lecz nie wiadomo czy kierowali nią kaniony regularni posiadający swe majętności w okolicy. Na pewno swoje włości mieli tu Cystersi ze znanego klasztoru w Lubiążu. Ich opatowi Thilo w 1361 roku Nickel von Zeisberg sprzedał wieś Sinsterwicz w obszarze prawa miejskiego Niemczy, wraz z polami oraz pastwiskami za sumę 100 Marek. Dziesięć lat później w dokumentach znów wymieniany jest pleban z Sulistrowicz Michał. W XIV wieku jako właściciel wymienia się także ród von Betsch, a w XV wieku ród von Seydlitz, co jednak może wynikać z faktu, iż początkowo w wielu źródłach Sulistrowice oraz Sulistrowiczki na ogół traktowano łącznie i opisywano pod jedną nazwą. Sytuacja zmieniła się pod koniec XVII wieku, kiedy rozróżniano Klein i Gross Sieberwitz, potem Klein i Gross Sulistriwitz. 17 listopada 1503 roku w pierwszym roku rządów opata Thomasa Falkenheina, wieś Sinsterwitz została nadana klasztorowi NMP na Piasku we Wrocławiu jako dobra fundacyjne. W XVII wieku prepozyt Henryk Seweryn Bosling, kanonik regularny oraz proboszcz w Sobótce od 1649 roku posiadał wsie Strzegomiany, Sulistrowice oraz Sulistrowiczki. Dokonał on sukcesywnie modernizacji obiektów należących do zakonu. Umieszczone powyżej wzmianki o plebanach w Sulistrowicach sugerują, iż we wsi istniał przed wiekami kościół. Niestety nie wiadomo do końca jakiej był konstrukcji oraz gdzie się dokładnie znajdował. Przypuszczalnie uległ on zniszczeniu podczas najazdów husytów bądź też później w wyniku zdarzeń wojennych. W 1932 roku ks. Alfons Machunze, proboszcz z parafii Św. Jakuba Apostoła w Sobótce wraz ze swoim wikariuszem Georgenem Thineldem wybudował w Sulistrowicach kościół, pełniący wówczas funkcję świątyni filialnej, a dziś kościoła parafialnego.

Pamiętajmy, że czas powstania kościoła w Sulistrowicach to lata władania tymi terenami przez Bolka II, księcia Piastowskiego związanego ze Śląskiem oraz górą Ślężą. Bolko II to ostatni suwerenny polski książę na Śląsku, który nie dał się zhołdować Janowi Luksemburczykowi – Niemcowi na tronie Czeskim, do końca pozostając wiernym koronie Polskiej. Zmarł 28 VII 1368 r. Dla uczczenia tej postaci zrekonstruowaliśmy rzeźbę będącą odwzorowaniem nagrobka sarkofagu Bolka II w Krzeszowie, a także co roku – w rocznicę jego śmierci – w kościele na Ślęzy odprawiamy Mszę Świętą za jego duszę. Pomnik znajduje się przy Sanktuarium w Sulistrowiczkach, a został ufundowany przez JE Abpa Józefa Kupnego, Metropolitę Wrocławskiego.

Wszyscy – zarówno duchowni jak i świeccy – jesteśmy odpowiedzialni za Kościół – za ten święty budynek, i za Kościół – duchowy. Kościół to nie tylko księża i biskupi, to zgromadzenie wszystkich ochrzczonych. To nasze dziedzictwo, które przekażemy następnym pokoleniom.